بسم الله الرحمن الرحیم
انا لله وانا الیه راجعون.                                                
بنام خدا که بازگشت همه بسوی اوست.
این منزله گفتاری است از سربازی که در صورت شهادت برای آرمانهای خویش. من هیچگاه نتوانستم لب ازحق گفتن فرو بندم، پس مسئول مرگ من سرسپردگان به طاغوت هستند، افرادی که مرا بخاطر زبان و عمل به دست گلوله های خصم سپردند، اما چه باک که در راه آرمانم به شهادت می رسم، من چیزی برای بخشیدن ندارم که ببخشم مادرجان. می دانم که فقدان من برای تو ضربه سختی خواهد بود اما یک زن باید از الگوی خویش یعنی حضرت زینب (س) پیروی کند.
کاوه جان چیزی برای پند و اندرز ندارم زیرا درحال حاضرخودم بیشتر به آن محتاج هستم. فقط چند نکته را ضروری می بینم، هرکجا حق دیدی خواه در هر کس باشد بپذیر. سعی کن خوب گرایی تو را از درک واقعیت ها دورنسازد و نقطه کوری نباشی...

*****

ابوالحسن قوچانیان درسپیده دم مورخ 1339/12/16 دریک خانواده مذهبی دیده به جهان گشود. دوران ابتدایی خود را درمدرسه سعید العلما و دوران دبیرستان در دبیرستان امام خمینی و در خرداد سال 1358 به اخذ دیپلم نائل گردید. ابوالحسن به امام امت خمینی کبیر همواره عشق می ورزید و در گفتار و نوشته های خود او را حسین(ع) زمان می نامید. شهادت دوست همکلاسی او عباس یحیی نژاد او را سخت متاثر کرد بطوریکه در وصیتنامه خود سفارش نمود او را در کنار دوست شهیدش یحیی نژاد به خاک بسپارند، ولی بخاطرعدم امکان این وصیت وی عملی نشد ولی در آرامگاه معتمدی کنار سایر شهدا به خاک سپرده شد.
شهید قوچانیان درحالیکه در ارتفاعات دیوان دره از دکل مخابراتی که مورد استفاده مردم میباشد پاسداری می نموده از سوی کور دلانی که به حمایت از صدام کافر برخواسته بودند مورد تهاجم قرار گرفته، بعد از سه ساعت نبرد دلیرانه و مقاومت حماسه آفرین درمقابل گروه بی شمار دشمن از دکل مخابرات تا اعزام نیروی کمکی حراست نموده و سرانجام با خون گرم و پاک خود زمین پر از برف را رنگین نموده به سایر شهدای اسلام پیوست.